Weken naar uitgekeken en nu was het dan zover. Een nieuwe reis, een nieuw avontuur. Stiekem niet helemaal. Costa Rica het land wat we samen in 2018 al eens bezocht hebben en vanaf dat moment hebben gezegd, hier moeten we nog eens naar terug! Dus zo gezegd, zo gedaan 6 jaar later...
De volgende morgen verlaten we het dorpje Tortuguero. Al vroeg zitten we in het bootje terug naar La Pavona, waar onze auto geparkeerd staat. Arjai en Tim reizen met ons mee. Arjai komt uit Engeland en studeert in de hoofdstad San José. In een dorp verderop zetten we hem af bij het busstation, waar hij de bus naar San José neemt. Tim komt uit Duitsland en is op rondreis door Centraal- en Zuid-Amerika. Hij rijdt met ons mee naar onze volgende bestemming, Cahuita, waar hij de bus verder zal nemen om uiteindelijk de grens naar Panama over te steken.
De volgende morgen hangt er een dichte mist in de vallei en de regen valt nog steeds met bakken uit de hemel. Het heeft sinds gisteravond niet meer opgehouden met regenen. We pakken onze nog vochtige kleding van de nachtwandeling in en checken uit. De vriendelijke vrouw van de lodge zegt ons gedag en zwaait ons na wanneer we vertrekken.
We verlaten het regenwoud en spenderen een aantal dagen aan de kust. Het is een lange rit. Onderweg bewonder ik alles wat ik zie: de 'Finca's', oftewel boerderijen, waar witte bultrunderen staan te grazen in de wei. Een koe met een typerende grote bult in haar nek. De huizen met veranda's waar vaak complete bankstellen en eethoeken buiten staan. Het leven speelt zich hier vooral buiten af. Een oude grijze man met hoed steekt vanuit zijn schommelstoel zijn hand op. Ik glimlach en zwaai terug. Maar ik zie ook huizen, niet meer dan een paar planken en spaanplaten die fungeren als muur en dak. Door het kleine, donkere houten raam zie ik een matras staan met daarachter een oud fornuis. Voor de deur ligt veel rommel, en ik zie een klein jongetje, gekleed in een vuil shirt, spelen met wat speelgoed. Dit zijn toch weer van die momenten waarin ik besef hoe goed we het hebben in Nederland.
Het zonnetje scheen door de ramen van de auto. De temperatuur was hier een stuk aangenamer dan hoog in de bergen. We waren denk al een uurtje onderweg. De kronkelige wegen leide ons langs het kratermeer. Het was een mooie route met uitzicht op de Vulkaan Arenal, die in volle glorie te zien was. Geen wolkje aan de lucht. Onderweg stopte we even om wat foto's te maken en zagen we een leuk tentje waar we besloten te ontbijten. Dat kan hier trouwens prima. Er zijn genoeg gezellige restaurants en zogenoemde 'Soda's'. Dit zijn veelal familie bedrijven waar je Costericaans kan eten. Zwarte bonen met rijst wat de locals hier als ontbijt, lunch en avondeten nuttigen. Maar alle drie dan net even anders. Hmm het zou mij denk toch gaan vervelen...Zo'n kleine drie uur later reden we het stadje La Fortuna binnen, onze volgende bestemming voor de komende nachten. Het drukke, maar vooral toeristische stadje had veel restaurants en winkeltjes. Omdat het nog te vroeg was om in te checken, besloten een tour te gaan doen. "The best Sloth & Bird Watching tour in La Fortuna!" las Jur voor op de website. Nou laten we gaan!
Vroeg in de morgen werden we gewekt door het harde gebrul van een aantal brulapen die hoog in de bomen verscholen zaten. Ik schoof het gordijn opzij en keek door het raam naar buiten, het was nog schemerig maar wel droog zo te zien. De sliert van lampjes die in de bomen hingen gaven een gezellige verlichting weer. Ik keek op mijn horloge. Half zes, wat zijn we er weer lekker vroeg bij. Na een kop koffie op de veranda van het restaurant pakte we de spullen in en checkte uit. Het was zo'n twee uur rijden naar Monteverde, een plek hoog in de bergen, wat bekend staat om zijn nevelwoud. Monteverde heeft een luchtvochtigheid van bijna 100% gedurende het hele jaar. Door de constante instroom van warme, vochtige lucht die opstijgt zorgt zorgt dit voor een vochtige mist die blijft hangen in de bergen.
